Ik was het vergeten…

Een laatste ‘gewone sessie’ van mijn werkdag. De lieve dame tegenover me vertelt over een artikel dat ze had gelezen ‘ Grappig, ik had zoveel herkenning in dit stuk dat ik las..’

Vanuit de woorden uit het tijdschrift raken we verdiept in ‘stress’ en haar verhaal. Al snel komen door haar vragen mijn poppetjes op tafel. In onze eerste kennismaking had ze mij deelgenoot gemaakt van haar gehele levensverhaal.

Als gedurende haar vertellen haar complete gezin op tafel staat, schiet ze ineens vol. De woorden stoppen, geen geluid meer uit keel, enkel tranen. Ik neem mijn eigen lichaam waar, dat duidelijk is verrast door de plotselinge reactie. Na even stilte zegt ze ‘Zo vaak heb ik mijn hele verhaal vertelt, dat gaat altijd goed. Maar nu ik het zo hier zie staan, weet ik niet wat er gebeurt, het raakt het mij zo.’

Hoe kan het….dat ik het was vergeten?

In de vanzelfsprekendheid van het werk, was ik duidelijk ‘even’ vergeten wat de kracht is van de opstelling. Woorden maken zinnen en zinnen een verhaal. Een verhaal dat we kennen, woorden waarmee we soms niet hoeven te voelen. Alles in ons hoofd, enkel ons hoofd. Om te voelen hebben we vaak een andere weg nodig, want het lichaam herinnert.

Een mooie sessie volgt. Ik sluit deze dame en haar verhaal vandaag in mijn hart. Dankbaar dat ze mij heeft wakker geschud. Mij heeft doen herinneren aan de kracht van de opstelling op tafel.